“Schrijf je wel eens verhalen?” Vroeg ze…
“Mmmmwahhh”, ik reageer ontwijkend en onduidelijk. Mijn neiging is om “nee” te antwoorden, ook al schrijf ik af en toe minibiografieën en biografische verhalen voor mensen. En geef ik al jaren autobiografisch schrijfcursussen. Maar zelf verhalen schrijven? Dat mag geen naam hebben afgezien van een enkel sprookje of blog..
Maar helemaal uit mezelf? Mijn ervaringen, ideeën, belevenissen en gevoelens delen in een verhaal? Mmmm!?
Ik voel de kier naar verhalenland voorzichtig en krakend opengaan. Mijn dikke mantel die ik daar dicht overheen had getrokken begint te bewegen, sidderend van al het leven dat zachtjes wordt gewekt..
Dus ik ga zitten…en wacht…
Fluisterstemmen, streel voetjes, gesis, fladder kusjes….”Is ze daar echt?” “Zullen we naar buiten?”
“Hoezo jij? ”Ik was eerst”
En dan begint het.
Ik kan me niet meer concentreren door al het geschreeuw, geruzie en gehuil van de vele verhalen onder mijn mantel. Die als een stelletje bozige dreinende kleuters zitten te wachten op aandacht. “Ik was eerst, nee ik….Nee, maar ik wil nu naar buiten. Hoezo jij, ik was eerder? Ik ben de oudste dus ik mag eerst! Waar slaat dat nu weer op, ik ben veel belangrijker! Nee..Ik…Ik..Ik… “
“Kop houden allemaal, nu!” schreeuw ik, en geschrokken duikelen alle verhalenkopjes eensklaps diep in het donker weg.
Dat was nu ook weer niet de bedoeling, dus ik sus, lok, streel, troost en voed. En beloof.
“Ja, straks mag jij, ja ook jouw verhaal ga ik echt schrijven, ik beloof het, met m’n hand op mijn hart.”
“Maar wanneer dan?”
“Ja snel, echt. Rustig nu maar, ik ben heel blij dat je er bent. Hou het nog eventjes met me uit. Toe? Ik schrijf je echt op, echt, later.”
Ze houden het al jaren met me uit, deze verhalen kinders. Het is een wonder dat ze er nog zijn. Ik laat ze af en toe met glimpjes zien, aan de wereld. Dan mogen ze heel even hun kopjes tevoorschijn steken. Maar ze willen meer, zijn hongerig, en ik ben bang dat ik het niet waar kan maken.
“Je moet” schreeuwt een brutale in mijn oor.
“Je moet want je hebt het ons beloofd. “
“Ja ik moet, ik heb het beloofd”
Vroeger had ik niet de woorden, kon ik me moeilijk uitdrukken. Ik was anders. Voelde me anders. Ik bleek dyslectisch en had waarschijnlijk ook een lichte spraakstoornis. Alles wat ik voelde, zag en beleefde (en dat was nogal wat) kwam als een mokerslag ongefilterd binnen en werd een dikke brei. Een brei waar ik af en toe stotterend met rood en bezweet hoofd, woorden uit probeerde te vissen. Dat ging moeizaam en was erg frustrerend. Nu, met 52 jaar heb ik geleerd daar zinnen van te maken, kan ik er kop en staart aan geven en nu moet ik. De vele kleuren, gevoelens, stemmen en verhalen een gezicht geven. Een personage. Zodat ze uit mijn mantel de wereld in kunnen rollen en volwassen mogen worden, vrij hun eigen leven leiden.
En dat is eng, dat loslaten van de woorden…wie weet waar ze terecht komen?
“Je moet ons vertrouwen ”zegt de een
“Wij zijn niet alleen van jou, wij zijn van de wereld” zegt een ander
Ik weet dat ze gelijk hebben, mijn verhalen zijn niet alleen van mij, ze zijn van iedereen, ze zijn om te delen. En ik ga het echt doen, beloofd, maar ik hou ze voor nu nog heel eventjes, heel eventjes maar, onder mijn veilige mantel, ik koester ze als kleine baby’s totdat ik echt het vertrouwen kan geven dat ze rijp zijn om uit te vliegen. Nog heel, heel eventjes…..
Lieke 5-9-2019